Dwie Piwniczanki - podopieczne Stowarzyszenia na Rzecz Osób Przewlekle Chorych i Dzieci Niepełnosprawnych „Nasz Dom” w Piwnicznej: pani Jolanta Gorczowska i Magdalena Tymura zaprezentowałyswój dorobek: pani Jolanta rozliczne rodzaje haftu i pastele, Madzia kolorowe i radosno – wiosenne koszyczki z kwiatami. Dorobek obu jest piękny i zaskakujący.

    Z prac pani Joli najbardziej zachwyciła mnie haftowana czarną, matową muliną, na białym tle, „Głowa Ukrzyżowanego Jezusa”. Cała tragedia śmierci i cierpienia Chrystusa za nas – ludzi, została tu oddana. Ten haftowany obraz skłania oglądających do zadumy, refleksji i zachwytu nad pomysłem Autorki.  

     Prace Madzi to radosny ogród mieniących się kolorami wiosennych kompozycji kwiatowych, umieszczonych w delikatnych „wielkanocnych” koszyczkach. Pomysł oryginalny, lekki i optymistyczny.

     A teraz chwila zastanowienia. Gdyby te prace prezentowane na wystawie były dziełem tzw. ludzi pełnosprawnych, też zachwyciłyby zwiedzających, ale obie autorki są poważnie chore i życie mają bardzo utrudnione, co zwiększa wartość ich dzieł. Gdy patrzy się na biedne ręce pani Joli, których „splątane” jak korzenie drzew (mające mało przestrzeni) palce – nie można uwierzyć, że rysują, piszą, posługują się komputerem. Podobnie jest w przypadku Madzi, przepięknej dziewczynki o zasnutej smutkiem twarzyczce, która całe pokłady radości, które tkwią w Jej serduszku, uwięzione przez bezlitosną chorobę – przekazuje światu w swej oryginalnej kwiatowej kolekcji.

      I tu przypominają mi się słowa śp. profesora architektury Politechniki Krakowskiej, wspaniałego rysownika, Wiktora Zina wypowiedziane na wernisażu malarstwa i rzeźby w glinie mojej niepełnosprawnej Wnuczki: „Nie ma ludzi niepełnosprawnych – są tylko sprawni inaczej” W pełni z tym zdaniem się zgadzam i chyba zgodzą się wszyscy ludzie zwiedzający wystawę, zwłaszcza pełnosprawni. Bo ilu z nas potrafiłoby tak haftować i tak tworzyć kompozycje kwiatowe, w takich warunkach?

      Wystawa ta to spełnienie, zdawało by się, nieosiągalnych – marzeń obu uzdolnionych Osób, to podkreślenie Ich wartości. Ona otworzyła, tym ukrytym w cieniu niewiedzy o Nich Osobom, drzwi na świat ludzi pełnosprawnych, sięgając poza granice ukochanego i uroczego, rodzinnego miasteczka.

    A jak do tej wystawy doszło? BarbaraSzydłowska studentka Akademii Krakowskiej im. A.F. Modrzewskiego, na kierunku nauki rodzinne, ze specjalizacją Terapia Zajęciowa i Opieka Rodzinna Wydziału Psychologii i Nauki o Rodzinie, w czasie swojej pracy w Muszynie w Ośrodku dla Osób Niepełnosprawnych zetknęła się z obu bohaterkami wystawy i gdy na uczelni w toku zajęć padła propozycja, by podjąć działania w kierunku spotkania się z amatorską sztuką osób niepełnosprawnych w ramach projektu „Uśmiech Losu”, pomyślała o swych podopiecznych, zmobilizowała do wspólnego działania dwie koleżanki z roku: Sylwie Psuj i Elżbietę Pisulę i podjęła działania organizacji wystawy w Klubie „Kazimierz”, działającym przy ul. Krakowskiej 13, której lokal bezpłatnie udostępnił dyrektor Klubu Dariusz Łaocha, i On też, zawsze pogodny, prowadził cały wernisaż z wielkim wyczuciem i zrozumieniem sytuacji.

     Do wernisażu, bardzo udanego, doszło absolutnie nie feralnego 13 bm., w piątek.

     Panią Jolą zajmowała się przez długie lata Mama, znana hafciarka, która przygotowywała Jej materiały do haftu, rysowała wzory, objaśniała, uczyła ściegów. Kiedy odeszła w rajskie krainy nie ma kto tego robić i pani Jola próbuje, z powodzeniem, rysować (oglądaliśmy na wystawie piękne pastele) i pisać (pisze wspomnienia ze swego dzieciństwa, poświęcone rodzicom, przygotowuje artykuły do miejscowego czasopisma „Znad Popradu”, prowadzi korespondencję mailową ze znajomymi, korzysta z tego, że komputer otwiera przed Nią świat. Opiekę nad Nią sprawują Brat i Bratowa. Madzią zajmują się wspaniali Rodzice, którzy są w trakcie urządzania Córce pracowni. Tym opiekunom za Ich poświęcenie i oddanie – należy się wielkie uznani.

     Na koniec mój apel: Pomóżmy pani Joli i Madzi w tym, by Ich prace nie szyły do przysłowiowej „szuflady”, ale znalazły odbiorców, były komuś przydatne.

 

    NIEBIESKI KWIAT

            Joli, po wernisażu prac w Krakowie